En toch heb ik het idee veel meer mijn spirituele zelf te zijn :-) Een Engel in menselijke gedaante met een behoorlijk temperament, zeg maar.
Het feit dat ik mijn emoties veel meer voel en laat zijn, is volledig in lijn met wat ik oppik van Divine Openings en ik merk dat het me goed doet. Dus op zich denk ik wel op het juiste pad voor mij te zijn.
In mijn directe omgeving kom ik regelmatig in aanraking met iemand die heel rustig en sereen is. Ze is actief bezig met spiritualiteit en mijn beeld was dan ook altijd dat zij in haar spirituele ontwikkeling een eind verder stond dan ik. Niet dat het er toe doet hoe ver je bent. Spirituele ontwikkeling is geen race of wedstrijd maar een pad dat zich ontvouwd naarmate je verder wandelt.
Een voorvalletje vorige week heeft me een klein inzicht verworven. Het was even behoorlijk schrikken maar ten gevolge van wat waarschijnlijk een misverstand en miscommunicatie was, kregen deze persoon en ik een verschil van mening over een onderwerp dat vrij emotioneel is.
Maar wat ben ik geschrokken! De liefdevolle, rustige, serene persoon die ik meende te kennen was in geen velden of wegen te bekennen, maar in de plaats daarvan stond er voor mijn neus een wezen dat alle verantwoordelijkheid categoriek afwees. De interpretatie van woorden en situaties werden me rustig terug toegeschoven als zijnde: "dat is jouw ding". Maar ook de situatie op zich - waar ik niet bij aanwezig was - werd volledig toegedicht aan mijn invloedssfeer .... zelfs woorden die net door die persoon geuit waren werden een seconde later categoriek ontkent ....
Ik kan je vertellen dat ik met de seconde meer verbijsterd, maar vooral ook gefrustreerd raakte. Het was alsof ik tegenover een gladgepolijste ijsberg stond waarvan alles afgleed ....
Zou het misschien kunnen dat die sereniteit en rust die ik deze persoon toedichtte enkel te danken is aan een volledig afwijzen van alles wat die sereniteit en rust verstoort?
Zou het kunnen dat deze persoon niet echt leeft .... en zichzelf voorliegt?
Ik kan alleen voor mijzelf spreken en delen met wie het horen en voelen wil, maar ik denk dat dat voorvalletje me sterkt in mijn overtuiging dat het onvoorstelbaar belangrijk is om je gevoelens niet uit de weg te gaan. Sterker nog ze zijn je gidsen en wegwijzers! Wie volop met zijn voeten in het leven staat weet dat emoties daar nu eenmaal deel van uitmaken ... en gelukkig maar!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten