Maandag gebeurde het me weer …
Tijdens een overleg waarin we een alternatieve oplossing trachtte te vinden voor een bepaalde aanpak, schoot ik in Divergente denkmodus.
Het ging als volgt:
Op een gegeven moment wordt er een opmerking gemaakt die in mijn hoofd omgezet wordt naar een sleutel waarmee ik de deur naar een ruimte met tal van nieuwe mogelijkheden open.
 |
| tekening: Philippe Boukobza (CC BY-NC-SA 2.0) |
Terwijl mijn zin zich begint te vormen en de eerste woorden mijn lippen verlaten …
voert mijn brein een snelle high-level analyse uit en komt tot de conclusie dat deze optie niet wenselijk is …
Ik stop met praten en bekijk de volgende mogelijkheid - ik heb de aandacht van de mensen om mij heen en begin aan mijn beschrijving …
Omdat de high-level analyse die ondertussen in mijn hoofd uitgevoerd wordt op iets stuit dat gevalideerd dient te worden en ik eigenlijk al concludeer dat het antwoord waarschijnlijk negatief zal zijn - maar onvoldoende zeker ben om deze optie nu al zomaar van tafel te vegen - onderbreek ik mijzelf weer en stel aan mijn toehoorders de validatie vraag …
De kans klein achtend dat dit een bruikbare optie zal zijn, dwaalt mijn blik ondertussen door die denkbeeldige kamer en valt op twee nieuwe mogelijkheden waarvan ééntje er echt wel heel veelbelovend uitziet …
Ik ben zo enthousiast dat ik dit meteen wil delen: maar strand bij het formuleren van mijn gedachten in een gevecht tussen de vraag die nog maar halverwege geformuleerd is en de beschrijving van deze nieuwe veelbelovende optie …
Mijzelf ondertussen observerend besef ik dat ik niet goed bezig ben en richt mijn aandacht terug op de wereld buiten mijn hoofd … waar ik omringd wordt door een stel collega’s die me niet begrijpend … en misschien wel een tikkeltje meewarig aankijken.
Voor hen klonken de voorbije seconden als volgt:
Als we nu eens … of nog beter … kunnen we die ? … misschien is het een optie …
… misschien moet ik eerst maar even mijn zin afmaken …
Ondertussen ben ik tot de conclusie gekomen dat eigenlijk geen van de opties in die denkbeeldige ruimte bruikbaar zijn in de huidige situatie. In mijn gedachten sluit ik de deur weer, zucht even, richt me terug op mijn omgeving, signaleer de body language om me heen die ik interpreteer als onbegrip en enig ongeduld. En verander dan maar van onderwerp.
En dan ben ik verwonderd dat ik blijkbaar bij een aantal van mijn collega’s als chaotisch overkom. Ik kan me alleen maar voorstellen hoe dit moet overkomen, wellicht stelt men zich de vraag waarmee ik bezig ben en of ik ze wel allemaal op een rij heb … mogelijk zitten ze te wachten op het moment dat kwijl uit mijn mondhoek loopt en staan ze klaar om de mannen in de witte jassen te roepen …
Ik denk graag dat ik er meestal in slaag om de duidelijk structuur in mijn hoofd te vertalen naar een gestructureerde output, die ook voor mensen die niet in mijn hoofd kunnen kijken bruikbaar is.
Ik weet echter ook dat me dat - in tijden van enthousiasme of stress en momenten dat er veel dingen tegelijkertijd om mij heen gebeuren - niet altijd lukt. Getuige bovenstaande voorval.
Soms vergeet ik wel eens dat mensen niet mee kunnen kijken in mijn hoofd en dus niet weten dat ik bepaalde zaken al geanalyseerd heb of bepaalde dingen zo obvious vind dat ik ze de moeite van het vermelden niet waard acht.
Maar dan word ik wel ongeduldig wanneer iemand me haarfijn gaat uitleggen waarom ik daar wel rekening zou mee moeten houden.
Vroeger was er in dit soort situaties enkel de frustratie, sinds enkele jaren weet ik dat ik hoogbegaafd ben en makkelijk kan switchen tussen verschillende manieren van denken. (logisch, analytisch, divergent, convergent, …). Ik weet nu dat ik gewoon anders denk.
Waardoor er naast de frustratie nu ook de mogelijkheid is om te begrijpen en te zien wat er juist gebeurd en waarom ik chaotisch lijk - ook al is dat voor mij niet zo.
Van alle manieren van denken die ik beheers en die allen heel natuurlijk voor mij zijn, is het divergent denken de stijl waartoe ik me het liefst laat verleiden. Het maakt een vuur en enthousiasme in me los dat tevens mijn grootste struikelblok is in mijn werk omgeving.
Blijkbaar slaag ik er niet in om me voldoende aan te passen, te veranderen of mijn manier van denken te onderdrukken.
Dus moet ik dit anders aanpakken ... daarom schrijf ik dit verhaal, hopelijk helpt het.
Wil bovenstaande zeggen dat ik altijd overal rekening mee houd en geen fouten maak?
… Nee!
Een mede Mensa lid uit Friesland zei ooit: In mijn vriendenkring is de mythe van Hoogbegaafdheid al lang doorbroken, mijn vrienden hebben me al serieuze stommiteiten zien doen.
Er bestaan zoveel misvattingen over hoogbegaafdheid. En mijn kinderen lopen hierdoor nog steeds tegen zoveel obstakels op. Als ik wil dat het voor hen makkelijker wordt, is het mijn missie om ertoe bij te dragen dat die misvattingen uit de wereld geholpen worden.
Daarom heb ik me altijd voorgenomen om open te zijn over hoogbegaafdheid en mijn ervaring te delen. Dat is de andere reden waarom ik dit schrijf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten