Dit bericht is een copy van een Facebook notitie die ik op 26 April 2010 geplaatst heb
Ik gooi het gewoon de grote wereld in ... de wereld van Facebook, van oude klasgenootjes, oude buurt-genootjes, ex-collega's en familieleden ...
Twee jaar geleden, een maandje voor de geboorte van Jelmer, en rond mijn 40e verjaardag heb ik ontdekt hoogbegaafd te zijn.
Het is onze ontdekkingstocht naar Femke's hoogbegaafdheid die mij zelf op het spoor gezet heeft.
Nooit heb ik enig vermoeden gehad!
Hoe meer ik me verdiepte in dit onderwerp, om Femke te kunnen helpen, hoe meer dingen ik begon te herkennen ... kenmerken, ervaringen, ...
puzzelstukjes begonnen op hun plek te vallen: het blijven zitten, de schoolmoeheid, de migraine, het contrast tussen mijn resultaten in de eerste jaren van het middelbaar en de jaren erna, het veelvuldig spijbelen, .... allemaal hulpkreten ...
Ik ben er uiteindelijk niet ongelukkig door geworden en kan zelfs zeggen heel succesvol geweest te zijn in mijn carrière tot nu toe. Na wat omzwervingen als secretaresse (wat tenslotte mijn opleiding was = secretariaat talen), belandde ik uiteindelijk bij EDS. Een IT service provider. In deze multinational floreerde ik pas echt: Ik heb zoveel mooie dingen mogen doen: Na een begin als Helpdesk agent en teamleider, heb ik gewerkt als Project planner, Project manager, team manager en tenslotte Consultant. In plaatsen als London, Amsterdam, Dusseldorf, Parijs en Leeuwarden :-)
Op dit moment bewandel ik heel andere paden, ik heb ervoor gekozen EDS te verlaten en werk nu in volledige vrijheid voor mijzelf ... en ik geniet!
Al weet ik ondertussen al bijna 2 jaar dat ik hoogbegaafd ben, toch heb ik mijzelf nog niet echt de kans gegund om er bij stil te staan. Jelmers geboorte, ons vertrek bij EDS, het opstarten van iets nieuws, het dagelijkse leven .... altijd is er wel iets :-)
Maar al heel die tijd heb ik het gevoel alsof mijn bestaan op zijn grondvesten aan het daveren is ... ik denk dat ik er niet echt durf bij stil te staan ...
want weet je, als ik dat zou doen zou ik tot de ontdekking komen dat mijn wereldbeeld totaal niet klopt ... elke herinnering, ervaring, ontmoeting zou ik in een heel ander daglicht kunnen zien nu ik begin te ontdekken wie ik ben ...
Dat blijven zitten, spijbelen, etc ... het was geen domheid....
Het onbegrip wanneer ik een implicatie van iets voorzag waar niemand bij stil stond: lag niet aan het feit dat ik een vrouw in een mannenwereld was, ook niet aan het feit dat ik als Vlaamse in Nederland niet direct genoeg zou zijn ... het was zelfs geen doemdenken ...
het lag zelfs helemaal niet aan mij ...
Mijn hersenen werken gewoon anders.
Ik ben wie ik ben ... en wie dat is begin ik nu pas zelf te ontdekken ...
Ik voel me met deze wetenschap niet beter of slechter dan anderen ... maar ik voel me wel beter over mijzelf ... ik hoef mijzelf niet zo nodig meer te bewijzen, ik hoef niet zo hard te zijn voor mijzelf ... ik ben gewoon anders ... en anders is ook goed.
Waarom ik dit aan jullie vertel?
30 jaar na mijn eigen ongelukkige schooljaren (want dat waren ze op een gegeven moment, ik werd fysiek ziek van het naar school moeten gaan), hoor ik hoe het Femke en andere hoogbegaafde kinderen gaat. Er is nog steeds zo'n groot gebrek aan kennis over dit onderwerp ...
Mensen vertellen soms de gekste verhalen over hoogbegaafde kinderen ...
Ik ben lid van de organisatie Mensa, een organisatie voor hoogbegaafde mensen. Laatst hadden we een gesprek met enkele mensen die ook pas op latere leeftijd ontdekt hadden hoogbegaafd te zijn .... en ik schrok ervan hoe weinig mensen in hun omgeving vertelden over hun hoogbegaafdheid ...
Moeten onze kinderen binnen een paar jaar in gesprekjes met soortgenoten ook tranen met tuiten huilen over hoe ongelukkig zij zich gevoeld hebben, over het onbegrip van de wereld om hen heen, over het onbegrip voor zichzelf?
Nee, dat wil ik niet. En daarom heb ik besloten om uit mijn hoofd te stappen en de wereld te vertellen dat ik hoogbegaafd ben. In de hoop op die manier mijn bijdragen te kunnen leveren aan een beter begrip over hoogbegaafdheid. En om te laten zien dat ik me er niet voor schaam en dat ik niet bang ben voor vervelende reacties uit mijn omgeving.
Wie weet wat voor bijdrage deze kleine notitie kan leveren om het leven van onze dochter en andere kinderen een pak aangenamer te maken.
Ik ben Hilde en ik ben hoogbegaafd.
PS: reacties zijn welkom
Geen opmerkingen:
Een reactie posten