Ik las onderstaande stukje op www.nu.nl over de vliegtuigramp in Tripoli:
quote
Maar vanavond bijvoorbeeld kregen we een telefoontje van iemand die vanmiddag ook had gebeld. Ze vermoedde in de middag nog dat een vriendin van haar in het vliegtuig zat. In de avond had ze een sms'je gehad dat die vriendin nog in Zuid-Afrika zit. Ze was dus niet aan boord.
unquote
En ik werd eventjes teruggevoerd in de tijd ...
Op het moment dat ik op het nieuws hoorde dat er een jonge vrouw, een Vertaler-Tolk uit de kempen in het vliegtuig zat dat neergestort was in Jakarta .... stond mijn hart stil. Ik riep uit: "dat zal Astrid toch niet zijn".
De volgende dag op het werk vroeg ik mensen of ze wisten of ons oud-collegaatje inderdaad in dat vliegtuig gezeten had ... maar blijkbaar was ik de enige geweest die de link had gelegd tussen Astrid die net een paar weken daarvoor vertrokken was naar Indonesië om incentive reizen te gaan begeleiden ... en deze vliegtuigramp in Jakarta.
Toen ik rond de middag nog steeds niets gehoord had, besloot ik samen met Liesbeth Liekens de krant te bellen.
Het meisje aan de telefoon was erg behulpzaam ... ze herinnerde zich dat er een naam genoemd was en we hoorden haar de bladzijden van de krant omslaan terwijl wij vol spanning aan de andere kant van de telefoon zaten te wachten ...
Het duurde even, en ze moest er een tweede exemplaar bijhalen .... en wat er toen gebeurde kan ik zo goed begrijpen ... want ze wilde ons zo graag helpen ... we horen haar een bladzijde omslaan en opeens roept ze: Astrid Van Steenbergen
Onze kreet moet haar meteen duidelijk gemaakt hebben dat haar blijdschap voor het eindelijk vinden van de naam voor ons een dolksteek recht door het hart was.
Toen we het gesprek beëindigden merkte ik dat ze zwaar overstuur was en later heb ik nog vaak gedacht dat het jammer is dat ik haar niet heb kunnen geruststellen ....
maar op dat moment waren mijn gedachten ergens anders ....
ik weet niet meer zo goed hoe die dag verder verlopen is ...
en ik moest telkens denken hoe ik haar voor het eerst ontmoet had in de hal van een 5-sterren hotel in hartje Londen ... waar ze me kwam aflossen na enkele helse weken op een project voor een Consultancy bureau.
Astrid ik denk wel vaker aan je, maar dan zijn dat meestal herinneringen van je lieve lach en ondeugende ogen ... het berichtje dat ik daarnet las voerde me terug naar die dag die ik het liefst nooit meegemaakt had ...
Wat moet dat meisje blij geweest zijn toen ze dat SMS-je van haar vriendin ontving ... wat ben ik blij voor haar. Misschien was jij wel bij haar op het beslissende moment waardoor ze niet in dat vliegtuig zat!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten